Vogeldood

Hijlkema zet met zijn gebundelde korte verhalen Vogeldood hoog in. Gruwelijke vertellingen met een sarcastische ondertoon doen de lezer naar adem snakken en halen de Groningstalige literatuur uit een dommelende winterslaap.

‘Veur dien verzoameling’. Jan hiel de plestiek puud op e kop boven de toavel. Twee schedels kwammen der uut rollen, geelbruun met hier en doar wat zwatte moddervegen. Ze rolden over de toavel ien mien richting as twee grote knikkers en ik kon ze krek nog keren veurdat ze op de grond kletterden. ‘Mag ik dij veurstellen,’ zee Jan plechteg, ’t Echtpoar Dousma, störven rond negentienhonderdveerteg en sinds verleden week weer aan et daglicht blootsteld.’ Hij pakte een schedel ien elk van zien handen en zette ze rechtop op toavel zodat twee poar duustere oogkassen mij aanstoarden.