De man die van vrouwen hield:
Georges Simenon in 27 romans (beschouwingen)

Sommige literaire oeuvres kun je vatten in een paar titels of steekwoorden. Dat van de Franstalige Belg Georges Simenon niet. Daarvoor is het te omvangrijk. Wie ter wereld zou die plusminus vijfhonderd romans allemaal gelezen hebben? Daarvoor is het ook te veelzijdig. Simenon valt niet samen met zijn beroemdste creatie, commissaris Maigret. Hij schreef ook psychologische romans, oorlogsromans, ernstiger verkenningen van misdaad en gerechtigheid, én vele pulpromans onder tal van pseudoniemen. Het werk van Simenon is een jungle.

Chrétien Breukers en Mark Cloostermans hakten zich een weg door de vegetatie, op zoek naar de kern van een oeuvre. Onderweg lazen ze een dwarsdoorsnede van romans en politieverhalen, zowel Maigret-romans als het ‘serieuze werk’, evenredig gekozen uit de vier decennia waarin Simenon zich het schompes schreef. Ze ontmoetten vooral veel sterke vrouwelijke personages. Simenon is niet alleen de man die pochte over de tienduizend vrouwen met wie het bed zou hebben gedeeld, hij was ook een schrijver met gemeende interesse voor de vrouw. Sterke en zwakke vrouwen, lijdzaam en vechtend, alle kantjes van de vrouwelijke psychologie hadden Simenons interesse.

In 26 hoofdstukken en via evenveel ‘Simenons’, volgen Breukers en Cloostermans het spoor van Simenons vrouwen. Ze beschrijven en analyseren zijn wereld. En spreken hun bewondering uit. Want als Simenons werk een eerbetoon was aan de vrouw, dan is dit boek op zijn beurt een eerbetoon aan één van de belangrijkste Franstalige schrijvers van de twintigste eeuw.